Out-of-the-box

We worden gedwongen om out-of-the box te gaan denken. In eerste instantie roept dat allerlei weerstand bij ons mensen op. Immers ons reptielenbrein (oudste deel van ons brein) houdt van herhalen wat we gewend zijn. Dat is vertrouwd en daardoor wordt een veilig gevoel ervaren.

Doordat de herhaling van het dagelijkse ritme en structuur is weggevallen, ontstaan angsten en frustraties.

Angsten en frustraties

Angst voor wat komen gaat, angst besmet te raken, angst voor de financiële consequenties, angst voor isolement en angst voor eenzaamheid.

Vertrouwen in de toekomst willen behouden, maar tegelijkertijd vechten tegen zich opdringende gedachten die allerlei doemscenario’s creëren. En we zijn nog maar een week onderweg wat betreft de recente, drastische maatregelen vanuit het RIVM.

De frustraties die nu een rol gaan spelen: je irriteren aan futiliteiten van je partner, kinderen soms spuugzat zijn en ons daar dan ook weer schuldig over voelen. Daar waar men eerder nog kon vluchten in werk, sport etc, moeten we elkaar nu in de ogen kijken, afspraken maken over het samenzijn op de vierkante meters. Al dan niet met meer snotterbellen, gejengel, mamamamamamamama  en/of ik-verveel-me-zoooooo om je heen.

Het zal me trouwens ook niet verbazen wanneer we rond de Kerst een geboortegolf gaan krijgen ?

Hartverwarmend

We worden geraakt worden door alle hartverwarmende initiatieven die genomen worden. Waar het onmogelijke ineens mogelijk blijkt. Daarnaast ervaren sommigen het gevoel tekort te schieten of zelfs misschien fout, egoïstisch of te commercieel te handelen. Verwarring alom.

Het maakt dat we gedwongen worden anders te reageren dan we normaal gesproken zouden doen. Het reguleren van ons standaardritme vervangen door het switchen naar wat anders. Dit alles buiten onze vrije wil om.

Daar waar het niet lukte om bepaalde gewoontes een halt toe te roepen, wordt men nu gedwongen een nieuwe gewoonte eigen te maken. Een niet zelfverkozen situatie die patronen doorbreekt. En misschien wel gewoontes creëert die wenselijk zijn voor onze (mentale) gezondheid. Denk aan meer tijd doorbrengen met je gezin, wat je jarenlang door het vele werken hebt verslonsd. Je creatieve brein wat betreft vrijetijdsbesteding weer aan het werk zetten. De gekste filmpjes komen al voorbij; nooit kunnen bedenken wat je op sportgebied thuis allemaal kunt verzinnen. Stoffige hobby’s als puzzelen worden weer hot. En we krijgen weer oog voor dat wat er werkelijk toe doet.We gaan back to basic zeg maar.

Kortom we schieten naar uitersten. We zijn dus van slag.

Het is tijd voor bezinning, een stapje terug doen en van een afstand leren kijken. We gaan zien wat echt belangrijk is. We moeten wel. Een nieuwe basis aanleggen van waaruit we verder gaan bouwen.

Leniger dan ooit

Ook ik word gedwongen tot creativiteit en om-denken. Beeldbelconsulten en onlinetherapie wat al in mijn aanbod aanwezig was, maar waar ik nooit een prioriteit van heb gemaakt. De nodige vooroordelen over de effectiviteit ervan. Het aanbieden als extra mogelijkheden naast de face-to-face consulten, maar niet als serieuze solitaire behandelvorm.

En wat ben ik nu blij en dankbaar dat de digitale wereld zo ver is in hun ontwikkeling, dat beeldbelconsulten en onlinetherapie mogelijk zijn deze dagen.

Voor al die cliënten die toch contact kunnen houden met hun therapeut of psycholoog. Iets wat zonder de digitale wereld niet mogelijk zou zijn. Een cliënt van 9 jaar, vanwege kanker tot de kwetsbare groep behorend, en nu verder kan met therapie. Al die cliënten die vanuit hun psychische problematiek al eenzaam zijn door het zich anders voelen en nu in verbinding kunnen blijven. Cliënten met een angststoornis, waarbij de angst toeneemt door deze crisis en hun therapie kunnen blijven volgen. En zo kan ik tal van situaties benoemen, waar het alternatief, dankzij de digitale mogelijkheden, een dankbare oplossing blijkt te zijn.

De Koning sprak al over bestrijden van het eenzaamheidsvirus. Geloof me, wanneer je met psychische problemen worstelt en je traject stopt of je kunt niet starten met een behandeling, dan slaat de eenzaamheid en wanhoop snel toe.

Mogelijk dat deze oplossing, die nu door vele therapeuten en psychologen wordt toegepast, straks een deeloplossing blijkt te zijn voor de lange wachtlijsten. Iets wat eerder als te afstandelijk werd gezien, zou wel eens een verrassend positief resultaat kunnen opleveren.

Tevens een applaus voor al die mensen die het mogelijk hebben gemaakt dat voor de psychische zorg de digitale wereld zo efficiënt en professioneel toegankelijk is gemaakt.

Nooit geweten dat ik zo mee kon buigen en ik dus leniger ben dan gedacht.

Zorgzame groet,

Esther